Eindelijk zijn ze daar! Het is maart, dus daar komen de cijfers van het CPB. Eindelijk! We hadden er al zo lang op gewacht en eindelijk hoeft er niet meer over gespeculeerd te worden. En wat was het spannend. Hoe hoog zouden de cijfers liggen? Hoe groot zouden onze tekorten zijn? Hoe erg gaan we erop achteruit? Geen onzekerheid meer, harde cijfers wilden we en die zijn er nu. En ze zijn niet bemoedigend. Dus schiet de regering in een al te bekende mantra: bezuinigen, bezuinigen, bezuinigen. Het Binnenhof gonst ervan. Een boeddhistische tempel is er niets bij.
Toch wisten we allemaal dat dit eraan zat te komen. Het wachten was alleen op de officiële cijfers en die hebben we nu. Maar wat moeten we ermee? Van Europa mogen we ‘maar’ een begrotingstekort van 3% hebben en dat blijkt hoger te liggen. Mocht het u nog niet opgevallen zijn: economisch gezien gaat het niet goed met Nederland. Het zou ongepast zijn om tegenwoordig naar een Nederlandse VOC-mentaliteit te verwijzen, al was het alleen al omdat de periode waarin er van een dergelijke mentaliteit sprake zou zijn al ver achter ons ligt en een bepaalde welvaart impliceert.
Maar dat het slecht gaat, wisten we eigenlijk al, alleen niet hoe slecht. Heel slecht dus en dus moeten we bezuinigen. Nog meer bezuinigen. Nee, zelfs bezuinigen met de oer-Hollandse kaasschaaf is niet meer genoeg, er moet hervormd worden. Als we dat niet doen, dan gaat het fout, dan worden we hier in Nederland het Griekenland van Noord-Europa en dat past ons natuurlijk helemaal niet. Van die Grieken met hun stranden en hun lekkere weer zou je het nog enigszins kunnen begrijpen dat ze een lethargische staat van zijn hebben aangemeten, dat doen wij immers ook als wij in Griekenland zijn; omgekeerd is het echter een heel ander verhaal.
Maar als we doorslaan in het bezuinigen, dan gaat onze economie kapot. Armoede en werkeloosheid zijn dan de kernbegrippen van onze samenleving. Wij zouden dan alleen nog ons heil (en werk) kunnen zoeken in landen die het beter hebben dan wij. Ik heb gehoord dat als het zover komt, de Polen de grenzen sluiten en een meldpunt oprichten.
Wat moeten we dan? Wel of niet bezuinigen, wel of niet hervormen en hoeveel en wat dan? Lastige materie zeg ik u. Wat ik in een dergelijk geval zou doen, is luisteren naar mensen met meer kijk op de zaken dan ik. Politici volgen alleen hun eigen agenda, dus die kunnen we niet gebruiken. Economen, die moeten we hebben. Ondernemers. Weet ik wat allemaal nog meer. Ik heb daar allemaal geen verstand van, dus ik wens mij daar ver vandaan te houden. Wij hebben mensen nodig die weten wat wij nodig hebben. Een expert, daar wordt je wijzer van.
Ik ben MS-patiënt. Maar ik ben geen arts. Laat staan een neuroloog. Als er dus iets mis is met mij waarvan ik denk: “zou dit met MS te maken kunnen hebben?”, dan ga ik naar een neuroloog. Als ik met een betere behandeling zou kunnen beginnen, dan overleg ik dat met mijn neuroloog. En mijn ouders, want die hebben overal verstand van. Ik ga niet naar een bakker, want die zegt: “Eet mijn brood en je zult zien dat het beter gaat!”. Misschien uiteindelijk, maar de vraag blijft dan altijd of het gekochte brood de oorzaak is van de verbetering. Ik ga ook niet naar een priester of dominee, want die zegt: “Ga in God geloven, kom elke week naar de kerk en misschien gaat het dan wel beter met je. Oh, en ga bidden tot God. Hij zal je je zonden vergeven en je misschien wel genezen.” U voelt waarschijnlijk al aankomen waar dit naartoe gaat.
In crisissituaties wend ik mij dus bij voorkeur tot experts, mensen die er verstand van hebben, omdat die weten wat te doen. Nu dus ook. En die eerder ter sprake gebrachte economen zeggen: “Niet verder bezuinigen maar hervormen”. De huizenmarkt, de arbeidsmarkt, het belastingstelsel. Het gaat niet om links of rechts, maar hoe we er uiteindelijk uitkomen. Dan hebben we misschien wel een begrotingstekort dat hoger ligt dan dat mag, maar het is maar voor een korte tijd en we hervormen. We moeten wel, want wij zijn geen Grieken met stranden en zon.
