Af en toe is het moeilijk positief te blijven, ook al ben je een positivo zoals ik. Over het algemeen laat ik het niet toe dat mijn stemming bepaald wordt door kleine dingetjes. Toch kan ik het niet altijd van me af zetten, al zijn ze vaak ook weer snel vergeten. Alleen soms staan de planeten zo, en heb ik natuurlijk alles verkeerd gedaan om wat fortuin af te dwingen, en gaat alles fout. Een echte baaldag en laatst had ik er een.

Het begon allemaal zo: ik had mij voorgenomen op tijd op te staan en te gaan sporten. Ik zou gisteren gaan, maar toen had ik geen zin. Vroeg opstaan vind ik vaak moeilijk (als ik niets moet, blijf ik liever liggen), maar ik moest en zou vroeg sporten, want daarna wilde ik mijn paspoort ophalen en dan wat schrijven.

Ik hees me, voor mijn doen vroeg, uit bed en ging naar de sportschool. Daar kleeft altijd enig risico aan, want als ik me te erg uitsloof, kan ik de rest van de dag nog maar weinig. Al snel merkte ik dat ik het rustig aan moest doen, want ik had nog meer plannen voor vandaag. Zo gezegd, zo gedaan, maar alsnog strompelde ik de sportschool uit.

Thuis even rusten dan maar. Gelukkig lag de krant al klaar om gelezen te worden, dat zou mij voldoende tijd moeten geven om te herstellen. Helaas herstelde ik niet zo snel als ik wilde, maar toch toog ik op pad. De heenreis naar het stadsloket ging zowaar goed. Paspoort ontvangen, niets fout gegaan bij het invoeren van mijn gegevens, geen reden tot paniek.

Dus ik weer op pad naar huis. Ik twijfelde nog of ik eerst even naar het toilet zou gaan, maar ik besloot snel de bus terug te pakken. Dan zou het een ‘overstap’ zijn en geen nieuwe reis (waarvoor het reguliere tarief van mijn chipkaart afgeschreven zou worden). Ik loop naar de bushalte, steek het laatste zebrapad over en ik zie de bus rijden die ik moet hebben. Ik steek mijn hand op in de hoop dat de buschauffeur even op mij zou wachten.

Maar helaas, de chauffeur zag mijn hand niet of had geen zin om te wachten. Resultaat: de bus reed voor mijn ogen weg, terwijl ik de halte op strompelde. Nu moest ik een kwartier wachten, terwijl ik misschien toch iets nodiger naar het toilet moest dan ik had ingeschat.

Na een kwartier kwam de bus. Ik stap in en, zoals ik al dacht, de check-in wordt gezien als een ‘nieuwe’ reis. Nu gaat het me niet om het bedrag, maar ik begin het idee te krijgen dat ik vandaag heel gevoelig ben voor tegenslag. En het is nog niet eens drie uur.

Goed, ik liep dus niet echt soepel en ik moest naar het toilet. Niet panieken en rustig aan. Dat lukte zowaar en ik kwam veilig thuis. Even een spelletje spelen, dat zal me afleiden. Nu moet u weten, ik kan soms niet heel erg goed tegen mijn verlies. Ik dacht een app te hebben met een spelletje waarbij ik daar niet zo’n last van zou hebben, maar helaas. Mijn telefoon eindigde bijna door het ruit. De hele wereld was tegen mij.

Een kopje thee dan om tot rust te komen, onderuit op de bank. Maar ook hier zat het me niet mee. Bij het neerzetten van de volle theepot ging zo’n beetje de halve inhoud over mijn tafel. Hoe kan het ook anders, de wereld is vandaag immers tegen mij.

Zo kan ik nog een tijdje doorgaan, maar ik denk dat het duidelijk is: het was niet mijn dag. Niet zozeer omdat ik nu vreselijke tegenslagen te verduren had (ik weet het, het valt eigenlijk allemaal wel mee), maar vandaag was een oprechte baaldag voor mij. Al is er wel één voordeel: ik heb een blog geschreven.

Illustratie: Loesje