Hiya Giegel,

Leuk om van je te horen! Inderdaad, wij kunnen beter niet samen in een stiltecoupé gaan zitten, dat gaat onherroepelijk fout. Afgelopen vrijdag naar Maxim in Utrecht viel het wel mee, maar ik was ook gewoon zo moe, ik moest even dutten.

Diabloog 2

Ja, die challenge en onze uitkomsten… Zouden we niet nog een keer uit eten daarvoor? We hebben er eigenlijk verder niet zo veel mee gedaan, maar ik denk dat we allebei bewuster met onze dagelijkse energie omgaan. Zijn we uiteindelijk dus wel geslaagd in onze opzet. En ja, ik vind het leuk om kleine uitdagingen te bedenken, voor mezelf en voor anderen. Ik moet wel zeggen dat die taak een stuk dankbaarder is met iemand die vol enthousiasme meedoet.

Ook dit ‘experimentje’, een briefwisseling in blogvorm leek mij een leuke vorm om invulling aan onze blogs te geven. En de eerste stelling daarvoor is meteen wel een heftige. Want inderdaad: zouden wij vrienden zijn geweest zonder MS? Dat denk ik niet, we hadden elkaar simpelweg niet leren kennen. Ja, ik heb tijdens mijn studie in Amstelveen gewoond en woon er nu ook niet ver vandaan. Ook kom en kwam ik weleens op Schiphol, maar ik ben niet per se het reislustige type. Het lijkt mij uitgesloten dat wij elkaar daarvan zouden kennen.

Oh, en dat hele Bonifatiusverhaal: ik ken de hele beste man niet. Natuurlijk helpt een zoekrondje op Wikipedia wel, maar het is niet alsof het iets is waar bij mijn studie Oudheidkunde ook maar enige aandacht aan is besteed. Waarschijnlijk omdat het ook niet binnen de periode van de Oudheid valt – die eindigt rond 500 na Christus in West-Europa.

Ik ben journalistiek gaan doen omdat ik mij breder wilde oriënteren op de banenmarkt, met de kennis dat ik MS had. Toen ik mijn studies had afgerond, lag de banenmarkt echter op zijn kont. Ik wilde me wel nuttig maken en vooral schrijven. Zo kwam ik bij de MSzien terecht, waar wij elkaar hebben leren kennen. Als ik MS wegneem uit dit hele verhaal, sluiten onze levenslopen niet op elkaar aan. Misschien hard, maar wel realistisch.

Het is wel bijzonder inderdaad dat we dan nu toch vrienden zijn. Het klopt wel dat wij veel van elkaar verschillen, zoals je zegt. Toch denk ik dat we juist daarin een waardevolle aanvulling op elkaar zijn. In onze interactie versterken wij elkaar enorm. Ik sta er een beetje van te kijken dat we door al ons enthousiasme elkaar nog niet hebben uitgeput. Eerlijk gezegd ben ik daar soms wel een beetje bang voor, hoe zie jij dat?

Maar even iets anders: je vertelde dat het allemaal even niet zo lekker ging en dat je dacht een Schub te hebben. Je wilde daarvoor naar het ziekenhuis om dat te behandelen met een methylprednisolonkuur. Hoe is dat gegaan? Ik heb daar enige ervaring mee en mij is het eigenlijk altijd wel goed bevallen, maar dat kan natuurlijk per persoon kan verschillen. Hoe sta jij ertegenover en wat zijn jouw ervaringen nu?

Ik hoop snel van je te horen.

Groetjes, Marijn

Wil je de Diabloog 1, van Gisèle nog even teruglezen?

Fotografie: Maxim Wermuth