Staan of zitten (15)

Het is een vraag die ons al sinds mensenheugenis bezighoudt: plas je staand of zittend? Want uiteindelijk is dit toch waar het leven om draait, in ieder geval voor mannen.

Het grootste verschil tussen mannen en vrouwen -afgezien van de primaire en secundaire geslachtskenmerken natuurlijk- is toch wel de mogelijkheid om staand te plassen. Mannen plassen staand. Het liefst altijd en overal. Ze plassen natuurlijk niet zittend, want zo plassen vrouwen en een echte man hoort zich natuurlijk niet vrouwelijk te gedragen.

EWC-rollenven de emancipatoire discussies vermijdend, of mannen nu staand of zittend plassen maakt mij niet zoveel uit. Ik schrok echter op van een nieuwsitem in een actualiteitenprogramma dat hierbij stilstond. De hele wereld staat in brand, maar er was toch even tijd voor een luchtig onderwerp. Want wat was het geval?

In Duitsland was een man aangeklaagd omdat hij altijd staand urineert (het precieze verhaal is dat de man was aangeklaagd omdat bij het staand plassen van de man urine van de man de marmeren vloer van het toilet van zijn huisbaas beschadigd zou hebben). Een rechtszaak waarbij juridische precedenten geschapen konden worden. De eeuwenoude strijd tussen zitters en staanders zou voor eens en altijd beslecht worden.

En, wat was de uiteindelijke uitspraak? Mannen mogen gewoon gebruik maken van hun ‘recht’ om staand te plassen, ondanks bijkomende ongemakken. Nou mensen, u kunt begrijpen dat mijn blijdschap geen grenzen kende. Hoera, wij mannen mogen gewoon staand plassen!

Maar nu even serieus. Ik ben man en ik kan dus staand plassen. Daar staat echter tegenover dat ik ook MS heb en daardoor ook wel klachten heb met plassen en aandrang. Niets ernstigs, maar ik had er last van dat ik vanuit het niets opeens moest plassen. Thuis is dat niet zo erg, maar het is lastig tijdens het boodschappen doen of reizen met het openbaar vervoer. Gelukkig heb ik goede adviezen gekregen om dit probleem te verminderen. De uroloog zei dat ik zo goed mogelijk ‘helemaal uit moest plassen’ en hoe doe je dat volgens hem: zittend plassen.

Ben ik dan een overtuigd ‘zitter’? Nee, dat nu ook weer niet. Op het werk en in uitgaansgelegenheden sta ik liever. Met name omdat andere mannen dat ook graag doen en dat kan zijn sporen nalaten en dan vind ik het voor mijn persoonlijke hygiëne fijner om te staan.

Maar over het algemeen zit ik op het toilet, want naast het uitplassen en de hygiëne vind ik het ook een stuk comfortabeler. Misschien maakt me dat vrouwelijker dan de gemiddelde man, maar aangezien mannen in de minderheid zijn onder MS-patiënten, ben ik toch al meer ‘in touch’ met mijn vrouwelijke kant.

 

Fotografie: Maxim Wermuth

18/02/2015

Wie is…de Mol? (3)

Ik ben een groot fan van het televisieprogramma ‘Wie is…de Mol?’; een spel waarbij een groep kandidaten opdrachten moet uitvoeren in veelal exotische oorden en daarbij tegelijkertijd de saboteur, de mol, in hun midden moet zien te ontmaskeren. Aan het einde van iedere aflevering moeten de kandidaten een test maken met vragen over de identiteit van de mol. Degene met de meeste foute antwoorden, moet naar huis.

Ik weet het nog als de dag van… een paar weken geleden. Ik had een afspraak in het ziekenhuis om te kijken of ik mocht beginnen met Gilenya. Na het hartfilmpje volgt een gesprek met een onafhankelijke arts; een neutrale arts die meekijkt over de schouder van je eigen neuroloog vind ik een goede zaak. Ik ben blij dat er niet zomaar wordt begonnen met medicijnen waar nogal wat bijwerkingen bij kunnen optreden, maar toch bekroop me het gevoel op examen te moeten… en te kunnen zakken.

Eerst wat algemene vragen: naam, geboortedatum, woonsituatie. Dat was makkelijk en ik antwoord goedgeluimd.

En dan: “Heeft u hartproblemen?” Ook een makkie, geen hartproblemen hier. Ik had al gehoord dat Gilenya mogelijk zorgt voor hartritmestoornissen, dus ik vind het niet zo’n rare vraag.

“Heeft u leverproblemen?”, “Heeft u ooit de waterpokken gehad?” Ik zie niet in waarom hier zo specifiek naar gevraagd wordt, maar de arts legt uit dat Gilenya een verhoogd risico op waterpokken geeft, als je geen antistoffen in je bloed hebt. Gelukkig heeft mijn moeder me verteld dat ik op jonge leeftijd welgeteld drie(!) waterpokken op mijn rug heb gehad, dus met die antistoffen zit het wel goed.

“Wanneer is bij u MS geconstateerd?”

“Wat waren de klachten?”

“Wat is er toen tegen gedaan?”

“Bent u toen medicijnen gaan gebruiken? Welke medicijnen?”

“Wanneer bent u die medicijnen gaan gebruiken?”

“Tot wanneer heeft u deze medicijnen gebruikt?”

“Waarom bent u ermee gestopt?”

“Bent u een ander medicijn gaan gebruiken?”

“Wanneer was dat?”

En zo ging het maar door. Op zich vind ik het geen vreemde vragen, helemaal niet voor een arts en al zeker niet voor een arts die moet beoordelen of ik kan overstappen op een nieuw medicijn, maar de beste man heeft mijn medisch dossier voor zijn neus liggen! Is dit om mijn geheugen te testen? Als ik te veel fouten maak, moet ik dan naar huis uit dit exotische oord?

“Hoeveel terugvallen heeft u gehad?”

“Wanneer heeft u deze gehad?”

“Heeft u daar blijvende klachten aan overgehouden?”

“Heeft u op dit moment klachten?”

Op dit moment weet ik allang niet meer wat ik gezegd heb. Dit is wat het is. Het is mij duidelijk: Gilenya is niet zomaar een medicijn.

Maar dan is de arts ineens door zijn lijstje heen. Gelukkig hoef ik niet op de uitslag te wachten. De arts pakt het hartfimpje erbij en werpt er een korte, goedkeurende blik op; het hartfilmpje is goed en ook verder ziet hij geen bezwaren: ik ben door!

05/06/2014

Week 47 2012: Complot

Vorige week was het zover: eindelijk is de moord op Marianne Vaatstra opgelost. Na 13 jaar. Of althans, er is een 100% DNA-match met DNA dat op het lijk van Marianne gevonden is met het DNA van iemand uit de buurt die zeer waarschijnlijk de vermoedelijke moordenaar van haar is. Het is dus geen bewoner van het nabijgelegen AZC, het is een bewoner van het dorp Oudwoude, 2,5 kilometer van de plek waar het lijk van Marianne gevonden is. Geen asielzoeker, geen sekte, geen geheime politieke groepering, geen buitenaardse wezens, gewoon iemand uit de buurt. Al denken sommigen daar anders over.

Lees verder

Week 46 2012: Kakhiel

Kakhiel, wat is dat eigenlijk? Na wat onderzoek gedaan te hebben, blijkt het een eeltige uitwas op de hiel te zijn, ook wel een winterhiel genoemd. En als je er op kakhielen bijloopt, zie je er armoedig uit. Daarnaast is kakhiel tegenwoordig ook het pseudoniem van iemand die komische commentaren en tekstjes bij foto’s maakt en die publiceert. Misschien heeft u ooit wel eens wat van hem gezien en daar al dan niet om gelachen. Misschien heeft u zelfs wel de uitzending van De Wereld Draait Door van 12 november jl. gezien. In dat geval werd u in het laatste deel van het programma geconfronteerd met het fenomeen Kakhiel.

Lees verder

Week 19 2012: Clairy

Ik ben journalist, of hoop er in ieder geval een te worden. Iemand die mensen vertelt wat er allemaal in de wereld gebeurt en kan uitleggen waarom en met welke gevolgen. Graag weet ik van de hoed en de rand, van toeten en blazen en hoor graag hoe anderen erover denken. En ja, ik ben ook wel kritisch, maar niet nodeloos. Ik ben snel tevreden met een antwoord, tenzij ik redelijkerwijs kan verwachten dat er meer te halen valt. Wat dat betreft heb ik nog veel te leren.

Lees verder

Week 16 2012: Connected

Afgelopen zondag was de laatste aflevering van de reality-serie Connected. Niet dat ik het echt volgde, maar het was toevallig geprogrammeerd tussen programma’s die ik wel keek. Of nou ja, aan had staan. Dan neem je er toch iets van mee. Het was een programma van de NCRV over vijf vrouwen die hun leven filmden, zodat de kijker alles kon ‘meemaken’ wat zij ook meemaakten.  Of, zoals het op de website van het programma zelf wordt omschreven:

Lees verder

Week 15 2012: Pim

U kent hem vast nog wel. Kaal hoofd, opvallende stropdas. Nee? Snijdende, ietwat nasale stem? Nee? Homoseksueel, politicus? Nog niet? Ik heb het over Pim Fortuyn. Wie? Pim Fortuyn, maar het feit dat het nauwelijks meer een belletje doet rinkelen zegt genoeg. Hij was de man die de Nederlandse politiek op de kop en de man die het islamvraagstuk op de kaart zette, de man die voor zijn politieke ideeën vermoord is. Hij dus. Pim Fortuyn.

Lees verder

Week 14 2012: Pasen

Ik schrok er danig van. Ik wist het wel, maar zelfs dan kunnen bepaalde zaken nog keihard in je smoel knallen. Niet dat dit directe en/of ernstige implicaties voor mij zou betekenen, maar toch. Ik schrok er van. Nee, dat moet ik anders zeggen, ik schrok er van en ervoer een aan verontwaardiging grenzende verbazing. En dat terwijl ik doorgaans best nuchter in het leven sta. En dat ik mij geenszins betrokken of aangesproken voelde met betrekking tot de aard van de gebeurtenis die aan deze ‘ontdekking’ ten grondslag lag.

Jawel, het was Pasen en nee, daar schrok ik niet van. Dat is het elk jaar rond deze tijd, dus dat had ik wel enigszins zien aankomen. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik Pasen gelijk waardeer aan bijvoorbeeld Kerst of Sinterklaas. Maar toch…

Lees verder