Je kan zo veel met mobiele telefoons en tablets. Je kan er allerlei programmaatjes of applicaties op installeren waar je handige zaken mee kunt doen. Je kunt er een boek of de krant op lezen. Je kunt er spelletjes op spelen. Er is één probleem: je kan er blijkbaar niet de omgeving mee in de gaten houden.

Het is kwart over acht ’s ochtends. Ik sta te wachten op de metro om naar mijn werk te gaan. Het is een korte trip van 15 tot 20 minuten, maar ik heb al een korte wandeling met enkele hellingen gehad en moet op de plek van bestemming nog wat trappen af, dus is het prettig voor mij om te zitten in de metro. De metro komt en met een zachte puf komt hij tot stilstand. De deuren gaan open en in de stroom met mensen stap ik de metro in.

Ik kijk om me heen, speurend naar een plekje. Het is spitsuur en dus druk. Alle zitplaatsen zijn al bezet met mensen die op hun mobiel of tablet turen. Niemand kijkt op of om. Opeens blijkt een wandelstok de normaalste zaak van de wereld. Ik manoeuvreer mij naar een strategische plaats waar ik steun heb en tegelijkertijd zo veel mogelijk van het metrostel in de gaten kan houden tot er een plek vrijkomt. Een aantal haltes moet ik staan en ik voel mijn benen week worden, maar dan stappen er gelukkig veel mensen uit en komt er plek vrij. Gelukkig, ik kan zitten.

Toegegeven, ook ik maak mij soms schuldig aan gebruik van mijn telefoon op momenten dat het helemaal niet nodig of wenselijk is. Het is dus een beetje hypocriet om daar nu over te oordelen. Maar…dankzij de techniek hoeft dat ook helemaal geen probleem te zijn en kan het zelfs een oplossing bieden. Applicaties of apps schijnen makkelijk te maken te zijn. Misschien niet voor iedereen, maar ik heb me laten vertellen dat het geen hogere wiskunde is. Een neefje of nichtje dat een beetje kan programmeren is alles wat je nodig hebt.

Zou het dan niet mogelijk zijn een programmaatje of app te ontwikkelen dat zorgt dat het mobieltje van iemand met een beperking automatisch een berichtje stuurt naar alle mobiele telefoons in de buurt? Pop-up mededeling: “Ik kan niet lang staan. Wie geeft mij een zitplaats?” Dan is naar je mobiel turen geen excuus om niet op te staan voor iemand die graag wil zitten. Wat hopelijk leidt tot situaties als deze:

Het is kwart over acht ’s ochtends. Ik sta te wachten op de metro om naar mijn werk te gaan. Het is een korte trip van 15 tot 20 minuten, maar ik heb al een korte wandeling met enkele hellingen gehad en moet op de plek van bestemming nog wat trappen af, dus is het prettig om te zitten. De metro komt en met een zachte puf komt hij tot stilstand. De deuren gaan open en in de stroom met mensen stap ik de metro in.

Ik kijk om me heen, speurend naar een plekje. Het is spits en dus druk. Alle zitplaatsen zijn al bezet met mensen die op hun mobiel of tablet turen. Op het moment dat ik het metrostel instap, hoor ik verschillende piepjes en tingeltjes. Hier en daar zie ik een scherm oplichten met de boodschap voor de ontvanger dat ze een nieuw bericht hebben. Verschillende mensen kijken op en zien mij. Een man met kort haar en een stoppelbaard staat op. “Wilt u zitten?” Ik knik vriendelijk naar de man en ga zitten.

Maar dat is misschien toekomstmuziek.

Fotografie: Maxim Wermuth