Al eerder schreef ik over mijn voornemen nooit meer bang te zijn (lees het hier: Nooit meer bang). Je kan er echter ook in doorslaan.
Nieuwe dingen zijn eng en ik begin er dan ook liever niet aan, om wat voor reden dan ook. Voor het nieuwe jaar had ik mij echter voorgenomen mij niet te laten weerhouden door eventuele angsten. Ik vond het een mooi voornemen en vind dat eigenlijk nog steeds. Ik ben er alleen wel achter dat er meer achter zit dan alleen maar ‘nooit meer bang zijn’.
Dit zal ik even uitleggen: ik ben 31, ik heb twee studies afgerond, maar ik heb ook al tien jaar een ‘beperkende factor’ (zonder die factor las u nu dit stukje niet). Ik heb alleen het gevoel dat ik nog maar weinig bereikt heb, professioneel gezien dan. Ik wil iets doen waar ik goed in ben, waarin ik mij kan ontwikkelen en iets dat niet na bepaalde tijd ‘van rechtswege’ eindigt. Ik wil een echte baan.
Coaching leek mij wel wat. Nog steeds trouwens. Ik denk dat ik aardig wat levenservaring heb van waaruit ik ook andere mensen kan helpen, inspireren en motiveren. En ik kwam zowaar een vacature tegen voor coaching. Ik heb direct een motivatiebrief geschreven en de dag erna werd ik al benaderd voor een gesprek. Een motiverend begin. Dag angst! Dacht ik…
Nu moet wel gezegd worden dat de ‘vacature’ eigenlijk meer een uitnodiging voor een cursus was. En daar zou ik voor moeten betalen. “Het zij zo”, dacht ik. Goed, ik kon mij niet helemaal vinden in de methoden die ik zou leren, maar ik hield mij voor dat ik het uiteindelijk met mijn eigen overtuigingen en visie kon rijmen. Ik kon toch niet van tevoren al iets uitsluiten wat mij, ogenschijnlijk, zo leuk leek. Ik zou toch nooit meer bang zijn?
Eerst maar het gesprek. En het gesprek was heel leuk met een hele vriendelijke vrouw. Zij begreep mijn motieven helemaal en zag wel mogelijkheden. Of ik in april al wilde beginnen met de cursus? Daar wilde ik toch nog even over nadenken. Waarom? Ik was toch zo enthousiast? En dit was wat ik wilde, toch? Voordat ik vertrok om er over na te denken, kreeg ik nog een boek mee.
Nu ben ik een man van de wetenschap. Ik wil overtuigd worden met toetsbare feiten. Spiritualiteit vind ik heel mooi voor mensen die daar iets aan hebben, maar ík kan mij er niet toe ‘bekeren’. Nu werd tijdens het gesprek wel duidelijk dat in die cursus bepaalde spirituele methodes naar voren zouden komen. Ik wilde dit alleen heel graag, dus ik zorgde wel dat ik het aan mezelf kon verkopen. Maar toen kwam dat boek…
Daarin stonden theorieën waarin ik mij totaal niet kon vinden. Had ik eerder nog het idee dat ik mijn eigen kennis kon verenigen met deze methode, bij het lezen haakte ik volledig af. Ik kon het niet langer aan mezelf verkopen. Liever bang dan inconsequent.
En dus koos ik ervoor om die cursus niet te doen, hoe graag ik het doel ook wilde halen. Maar coach kan ik altijd nog worden als het echt is wat ik wil, en dan zijn er nog wel andere methoden om dit doel te halen. Een voornemen moet er niet toe leiden dat je jezelf uit het oog verliest.
Fotografie: Maxim Wermuth
Even een korte schets van de situatie aan het einde van 2015. Ik werk bij KPN als orderbehandelaar in de backoffice. Een baan die mij veel stress brengt en daarom zeer uitputtend is.
Hoe het is: ik ben 21, studeer Oudheidkunde en heb een leuke relatie met mijn liefde van de middelbare school. Ik krijg problemen met mijn evenwicht en loop slecht na zware inspanning. Ik ga naar de dokter en er wordt MS vastgesteld.
Je kan zo veel met mobiele telefoons en tablets. Je kan er allerlei programmaatjes of applicaties op installeren waar je handige zaken mee kunt doen. Je kunt er een boek of de krant op lezen. Je kunt er spelletjes op spelen. Er is één probleem: je kan er blijkbaar niet de omgeving mee in de gaten houden.